Het gesprek gaan tegenwoordig vaak over de corona. Het heeft ons echt in de greep. We moeten alle zeilen bij zetten om het de kop in te drukken. En als we de lezingen van aankomend weekend lezen blijkt het nu juist het tegenovergestelde te zijn. We hoeven geen excuses te verzinnen om niet naar een feestje te gaan, het kan gewoon niet terwijl we dat juist willen. Zo klinkt het tegenwoordig maar toch kunnen we wel vieren en met velen en met elkaar. De weekendviering zijn een uitgelezen gelegenheid om te vieren. Maar wat vieren wij in de kerk? Ieder van ons kan daar een ander antwoord opgeven, maar als je echt doorvraagt vieren we in het weekend telkens weer Pasen: het leven van Jezus, die er voor ons op aarde kwam om ons te verlossen van dat wat niet goed is. En toch verschillen we van elkaar hoe we de vieringen beleven. Ieder zit er met zijn eigen gedachten en verwachtingen. Is de grootste gemene deler, om met Augustinus te spreken, dat we op zoek zijn naar geloof, hoop en liefde en dat daar een viering met elkaar juist een moment is waar dat naar voren komt en in ons wortelt.
De afgelopen weken gebeurde er heel veel met de actie: ikdoenietmeermee tot ikdoewelmee, de voetbalsupporters, ‘kermisvierders’ coronamaatregelen moe zijn. Weer opnieuw persconferenties. Alles heeft de revue gepasseerd. Als we dingen met elkaar kunnen delen, krijgen we kracht en weten we de weg te gaan die van ons verwacht wordt. Oog hebben voor elkaar of met een smoesje ervan afmakend. Lijkt wel eenvoudig maar het doen vraagt om offers, om inzet en vooral om geduld.
In ons leven voelen we ons beperkt, je kijkt voortdurend over je schouder of alles wel veilig is; voor de ander en voor jezelf. In de kerk wordt dat in goede banen geleid, we kunnen samen vieren, hoeven geen smoesjes te verzinnen; we kunnen tot rust komen met elkaar en het mysterie vieren van Jezus’ leven, zijn dood en zijn verrijzenis. Dat mag ons hoop geven voor de toekomst als wij in geloof met elkaar vieren en zo de liefde die God heeft voor de mensen te ervaren.
Denken we nu wat een wollige taal, wat heb ik eraan? We voelen allemaal nog de druk van de lockdown, dat deze weer terug komt. Juist in de stilte, in gebeden en in liederen kunnen wij het dragen door steeds weer te vieren, juist als je de uitnodiging niet verwacht.
Laten we naar elkaar omzien en als het mogelijk is bij mensen op bezoek gaan of een telefoontje plegen, een kaart, want dat is ook vieren met elkaar; er voor elkaar te zijn. Want de Heer nodigt iedereen uit voor het feest ook u.
Namens de pastores: Toon Jorink, diaken
