Waar lopen Toine Stoop & Lizzie Blauw ? Zij zijn op 04 juni lopend vertrokken vanuit De Noord op weg naar Santiago de Compostella.
Sint Jacobus staat altijd afgebeeld met een stok. En ook pelgrims lopen soms met een stok. Vaak gesneden van een boomtak en met een mesje ontdaan van de bast. Tegenwoordig kun je deze stokken ook gewoon kopen met een ijzeren punt. Deze stok is niet alleen om je evenwicht te geven wanneer je over rotsen loopt en/of over ruwe ongeplaveide wegen. De stok heeft ook een minder leuke functie. Onderweg lopen nog al eens wilde honden in de natuur die kunnen pelgrims aanvallen. Dan is het een stok om de wilde honden van je af te houden. Ik dacht dat dit iets van vroeger was maar af en toe hoor je nog steeds uit pelgrimsverhalen hier over.
Toine loopt steeds lichter want hij is inmiddels 7 kilo aan gewicht verloren. Ook Lizzie is de nodige kilo’s kwijt. Maar hoeveel dat is wil ze niet vertellen. Maar ga er maar vanuit dat ze een slanke Den is. Zeg maar een tweede Doutzen Kroes.
Windkracht 10, pal tegen wind liepen zij op de hoogvlakte van de Meseta. Op 900 meter hoogte. Omdat het zo hoog is, is het ook zo koud. Het sneeuwde ook nog. Lizzie liep achter Toine door de sneeuwstorm te ploeteren. De hoogvlakte Meseta loopt tot aan de grote plaats León. We vonden het helemaal niet erg om onder deze barre weersomstandigheden te lopen. Het was wel koud maar we voelde ons ook echte overwinnaars. In het vorig verslag liep Toine nog in korte broek maar inmiddels is deze omgewisseld voor een lang exemplaar. In elke Rufigio / Auberge heb je wel een ‘gevonden voorwerpen’ mand met achtergebleven of achter gelaten uiteenlopende spullen. Streunend door de mand vond hij een geschikte lange broek, even gepast, meegenomen en aangetrokken en daar loopt onze Toine nu in, gelijk een Swiebertje.
Toen ik met onze pelgrims telefonisch contact had, hoorde ik Lizzie op de achtergrond praten in een mengelmoes van Spaans en Westfries. Ze waren op zoek naar een slaapplaats voor de nacht. De Municipale (gemeentelijk onderkomen) waar ze aankwamen voelde niet goed. Het was er koud en kil en streng in de huisregels. Er zaten al wel Zuid- Koreanen daar.
We lopen nu naar een andere Auberge maar die heeft maar 9 bedden, kijken hoe het daar is. Zo gaat dat met pelgrims. De enige zorg is genoeg water en s‘avonds een slaapplaats op een plek die lekker voegt.
De paden waar de pelgrims door heen trekken is één brok geschiedenis. Er is zoveel te verhalen waar de pelgrims onderweg langs komen waarbij een verhaal te vertellen is.
In het prachtige plaatsje Logroño op het kerkplein van de iglesia de Santiago el Real. Is een reusachtig ganzenbord uitgelegd waarvan de oorsprong met de Sint Jacobsroute in verband wordt gebracht –aangezien het evenveel moeite kost het eind van het speelveld te bereiken als de bedevaart naar Santiago te maken.
In de plaats Santa Domingo de la Calzado (6.700 inw) wordt hier in de kathedraal een paar levende witte kippen gehouden welke herinnert aan het wonder van Santa Domingo, een van de populairste legendes van de routes. Ergens in de 14
e eeuw zou een Duitse pelgrim Hugonell en zijn ouders in Santa Domingo verblijf gehouden hebben. Toen de jongeman de liefde van de herbergiersdochter afwees, betichtte het beledigde meisje hem van diefstal. De jongeman eindigde aan de galg. Op de terugweg van Santiago troffen zijn ouders hun zoon aan het begin van het plaatsje Santa Domingo de la Calzoda aan – aan de strop, maar levend, op de schouders van de Santa Domingo (de beschermheilige). Toen ze dit meldden aan de rechter, die aan tafel zat zei deze tegen hen, ’jullie zoon is even dood als de gebraden kippetjes op mijn bord’ hij was nog niet uitgesproken of de vogels kwamen luid kraaiend overeind. Als herinnering droegen de rechters van de plaats lange tijd een touw om hun hals, die later tot een geriefelijker band werd vervangen.
De kippen in de kerk worden om de drie weken vervangen door nieuwe exemplaren.
De kou begint nu wel parten te spelen. De Rufigio’s, vaak van de parochies, hebben meestal alleen een pannendak. Slechts in de gezamenlijke ruimte is het warm daar zijn dan ook alle pelgrims te vinden voordat ze gaan slapen in de koude slaapzaal. Iedereen zit om de hout kachel heen en vertellen elkaar mooie verhalen.
De plaatselijke bevolking komen regelmatig langs en gooien dan een stuk hout in de kachel. De bakker kwam ook met hout aanzetten en had nog iets van zoet bladerdeeg mee die hij rond deelden. Bij ‘de gevonden voorwerpen’, wordt door iedereen naar alle warme kleding afgestruind. Er is niet veel meer. We hebben dan ook kleding moeten kopen.
Lopen er nog veel pelgrims ? Er zijn nog steeds veel mensen. Er zijn er die bewust kiezen om in de winter te lopen. Het wordt als uitdagender ervaren en het is rustiger. Er worden nu ook langere etappes gemaakt omdat er minder slaapplaatsen zijn dan in de zomermaanden. Het is nu vaak duurder om te overnachten. In de zomer slaap je rustig voor 5 euro nu kan je zomaar het dubbele betalen.
Vanmiddag stonden we voor de keuze: nemen we de kortste weg of het originele pelgrimspad. De pelgrims zijn ook net mensen want om lopen doe je natuurlijk niet graag. Maar een beetje gek is het wel als je dag in dag uit bezig bent met wandelen. Waarom zou je dan langs de snelweg lopen ? Toine & Lizzie kozen voor de omweg maar wel het originele pelgrimspad en dan komen er altijd bijzondere dingen langs. Wondertjes noemen Lizzie & Toine dit. In het piepkleine dorpje Villares de órbigo stond bij een klein huisje een bord op het schuurtje dat ze daar een stempel kunnen krijgen en nog wat onleesbare tekst en tenslotte ‘no donativo’. Zij klopte aan. Een oud mannetje verscheen en nodigde ze hartelijk uit om binnen te komen. Ze kregen drinken en een biscuitje met daarop zelfgemaakte appelmoes. Zijn bed stond in de keuken. Dat was het warmste gedeelte in de koude wintermaanden. Uit veel landen had hij achteraf aandenken opgestuurd gekregen van pelgrims die bij hem langs waren geweest. De wanden hingen er vol mee. Ook overal fotootjes van Maria en Jezus. Toine zijn oog viel op een typerende fles met drinken. Iemand uit Ibiza had hem dit bij terugkomst toegestuurd als dank .. . Toine wist op dat moment ook wat hij bij thuiskomst hem gaat toesturen: een fles Virgilius met onze kerk op het etiket ‘het bier om te delen’, als Nederlands cultuurgoed vertelde Toine ons.
De communicatie was grotendeels met gebaren. De oude man wees vaak naar zijn hart. ‘ ik doe dit van uit mijn hart’. Om gemeenschap te creëren.
Waar komen jullie vandaan ? Een kaartje van Texel liet hij zien, ook toegestuurd gekregen. ‘Nederland is prachtig’. De oude man had Nederland wel eens op de televisie gezien. In Nederland fietsen jullie allemaal. Hij had twee klokgave fietsen staan die wel 100 jaar oud waren. Edwin zou er nog een hoop inruilgeld voor geven. (zie op de kerkwebsite deze fiets) De man stond er op dat Toine een rondje door het dorpje zou fietsen.
We gaven hem daarna een warme knuffel en we vervolgden onze weg.
Even later zagen we een mannetje met vers fruit staan. Hier zie je niemand en sta je daar met je handel (!). verschillende hangmatten voor de zomer die hingen daar nog steeds.
Weer even later waren twee oude mannetjes een boom aan het omzagen. Ze hadden toch een lol met elkaar. De een met oude kettingzaag en de ander aan het touw trekken. We trokken maar even mee. Toen trokken we die boom om, lekker kneuterig. Ze gaven ons nog een hand voor de bewezen diensten. Zomaar wat dingen die op je pad komen en waar je zo van kan genieten, wat anders zomaar aan je voorbij gaat.
We genieten nog veel van elkaar, van de Camino en het onderweg zijn.
We voelen nu ook wel: hoe dichter we bij Santiago komen, hoe dichter we bij huis komen.
Een beetje dubbel. We lopen verder van huis af maar het voelt of we dichter bij huis aankomen.
Nu moeten we alweer een beetje nadenken over thuis zijn, dan begint het leven weer.
Bij het uitkomen van het volgende Contact zullen we in Santiago zijn. Deo Volente!
Wilt u alle verslagen nog eens terug lezen. Klik dan HIER
