Toine & Lizzie onderweg naar Santiago de Compostella

Waar lopen Toine Stoop & Lizzie Blauw ? Zij zijn op 04 juni lopend vertrokken vanuit De Noord op weg naar  Santiago de Compostella.  Lizzie & Toine zijn op 05 december aangekomen in Santiago ! Ze zijn aangekomen! Precies een half jaar onderweg. Hoofdzakelijk leven uit een rugzak en elke dag verder trekken richting Santiago. De meest mooie ontmoetingen. de landschappen die aan je voorbij trekken. De stilte, slechts onderbroken door het ritme van je voetstappen. Over de aankomst straks meer. Het volgende had eigenlijk in het vorige verslag moeten staan maar het was al zo lang geworden. Dus nu dan maar. In het hoogst bewoonde, half vervallen dorp Foncebadon (1439 m, 5 inw) op de hele Camino, was geen communicatie mogelijk. We liepen verder omhoog, ploeterend door een meter sneeuw naar het beroemde Cruz de Verro. Op de gok of we nog op het geitenpaadje zaten. Aangekomen bij het Cruz de Verro hebben we onze steen, die we van huis meegenomen hadden, achtergelaten. Het Cruz de Ferro (ijzeren kruis) op een hoogvlakte van de Monte Irago is een van de soberste maar meest indringende plekken aan de Sint Jacobsroute. Uit een grote hoop stenen steekt een slanke paal van eikenhout, met daarop het kleine ijzeren kruis. Er gaan vele sages over het ontstaan van Cruz de Ferro die zelfs terug gaan tot aan de Romeinse tijd.  Zeker is dat de pelgrims al sinds eeuwen een steen bij het kruis neerleggen. Het gebed van het  Cruz de Ferro luidt: ”Heer, moge deze steen symbool voor mijn inspanningen op mijn bedevaart, die ik aan de voet van het kruis van de Verlosser neerleg, eens, als over de daden van mijn leven wordt geoordeeld, de weegschaal ten gunste van mijn goede daden kan doorslaan. Moge het zo zijn. “ Voor veel pelgrims betekent het ritueel ook het symbolisch afleggen van iets wat hun ziel bezwaart. De steen moet in elk geval van huis zijn meegenomen, niet kort tevoren zijn opgeraapt! De vele andere voorwerpen die bij het kruis worden achter gelaten, hebben met de oorspronkelijke traditie niets van doen – en men ziet het ook niet graag. De aan Santiago gewijde kapel achter het Cruz de Ferro stamt uit het jaar 1982.   Vandaag lopen we 28 km. De laatste 10 km gaat1000 meter naar beneden. Er ligt sneeuw wat niet wordt schoon gemaakt. Zou ook niet weten hoe ze dat zouden moeten doen. Wat is de provincie Castilië mooi om door heen te lopen. Het omvat de noordelijke meseta, een hoogvlakte tussen de 600 en 800 meter boven de zeespiegel, omringd door randgebergten. Soms waan je je in de tijd van Astirix en Obelisk. Oude Romeinse wegen en dorpjes met  Keltische huisjes. Kleine grijze huisjes en boerderijtjes met lage rieten daken. Het weer knapt weer enorm op. De korte broek kon weer aan. We liepen door oude bossen en over oude Romeinse wegen. In de bossen liepen herders met koeien en ze riepen steeds ‘toe maar’ (verstonden wij). Drie dagen voor dat we Santiago zouden bereiken sliepen we in een   prachtige Auberge. In de nacht werd Lizzie wakker. Ze maakte Toine wakker, ‘ik voel dat er iets over me heen kruipt!’. Toine sliep boven op het stapelbed. Lizzie klauterde naar boven en ging naast Toine liggen. Ze werden vroeg wakker want ook daar kroop iets over ons heen. Ze maakte licht. Het waren bedwantsen. Je zag ze zo lopen over de slaapzakken. Jakkes. Niet weer hé ! Opnieuw onder de jeuk. Alle rituelen werden herhaald; kleren wassen; en alles zo goed als kwaad ontsmetten. De etappe van de volgende dag werd niet gehaald. We sliepen de volgende dag bij een Spaanse vrouw genaamd Olga, zij was geboren in Brazilie. Zo’n lief mens. Ze heeft  alles van ons nogmaals gewassen en gedroogd. (hopelijk hebben de bedwantsen  geen eitjes gelegd in onze tassen). Wat komen er toch lieve mensen op je pad. Engelen zijn het. Zo behulpzaam en gastvrij. We kennen elkaar niet, een ontmoeting voor even. We zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer ontmoeten maar wat een geweldige gastvrijheid voor de vreemdeling die wij zijn. De laatste dag lopend op weg naar Santiago de Compostella. Ieder met ons eigen gedachten. Het was op een vreemde manier spannend.  We hebben hier zo lang naar toegeleefd. Nu komen we straks bij het doel van onze voetreis. We zijn unheimisch voor het einde van de tocht, dat nu bijna gekomen is. Het is 05 december. Deze keer geen Sinterklaas maar aangekomen in Santiago de Compostella. Letterlijk en figuurlijk zijn we grenzen over gegaan. Dikke tranen op het moment dat we het grote plein van de kathedraal opliepen. Er viel iets van ons af, niet te beschrijven. We pakten elkaar vast en keken elkaar diep in de ogen  ‘we hebben het gehaald, we zijn er !’ Het was beladen en mooi. Iemand liep later naar ons toe en die man zei, ‘wat een prachtig moment was dat toen jullie het plein opliepen en elkaar omhelsden’ Daar genoot ik van. Ik zit hier al de hele middag de reacties te bekijken van pelgrims die aan komen op het plein van de kathedraal van Santiago de Compostella. Dezelfde dag hebben we onze Compostella oftewel de aflaat opgehaald aan het bureau. Ze vroegen of we ook nog een certificaat voor de afstand wilde hebben. Dat is niet nodig. We weten dat we  plm.3.400 km hebben afgelegd. Het is 05 december. Het is niet het begin van een Sint Nicolaas rijm maar het einde van een onbeschrijfelijke mooie pelgrimage. Na precies een half jaar gelopen te hebben zijn we in Santiago de Compostella. Het voelt op een bepaalde manier raar. Nu is het voorbij. Ik vind het lastig dat het nu voorbij is. We hebben beiden onze baan er voor opgegeven om deze pelgrimstocht naar Santiago te lopen. Het is het dik waard geweest. Even een reflectie op ons zelf. Voor ieder zal dit anders zijn. Wij kozen hiervoor. Toine was verslaafd geraakt aan pelgrimeren. Hij was er door geraakt toen hij een paar jaar geleden enkele dagen meeliep met een vriend op de Camino. ‘Met Lis heb ik een keer een week in Portugal richting Santiago gelopen en zij zag het ook helemaal zitten.’ Toen hebben we de plannen gesmeed. Iedereen die ik spreek van mijn leeftijd heeft het te druk. Er wordt zoveel van je verwacht. Nu weet ik hoe het niet moet en hoop ik geleerd te hebben wat echt belangrijk is in het leven. Heerlijk om een half jaar zonder smartphone te leven. Ik wil afsluiten met deze mooie woorden. Gezegend ben jij pelgrim, als je ontdekt dat de camino de ogen opent voor wat niet zichtbaar is. Gezegend ben je pelgrim, als je je geen zorgen maakt over of jij je bestemming zult bereiken, maar of je die samen met anderen zult bereiken. Gezegend ben jij pelgrim, als je ontdekt dat de echt camino begint na het bereiken van de bestemming. Gezegend ben jij pelgrim, wanneer uw knapzak steeds leger wordt en je hart zich vult met inzichten en wijsheid. Gezegend ben je pelgrim, als je ontdekt dat een stap achteruit om iemand te helpen meer waard is dan honderd stappen vooruit zonder te zien wat er om je heen gebeurt. Gezegend ben je pelgrim, als je onderweg jezelf tegenkomt en je jezelf de tijd gunt, zodat de verbeelding in uw hart gevoed wordt. Dat wensen wij Lizzie & Toine toe bij het volbrengen van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Dat wensen wij ons allemaal toe want allen zijn wij pelgrims onder weg door het leven. Wilt u alle verslagen nog eens terug lezen. Klik dan HIER