Steeds vaker heb ik het gevoel dat we ons neerleggen bij alles wat niet kan in deze tijden van corona. Hoeveel moeite moet je doen om de kerk in kerstsfeer te brengen als er toch maar dertig mensen binnen mogen komen? En wie wil nog naar nieuwe vormen van koorrepetitie zoeken als je toch maar met enkele mensen mag voorzingen? Ik merk het aan mezelf, ik moet mezelf moed inpraten om met dorp, straat of geloofsgemeenschap in beweging te blijven. Gelukkig zijn er veel mensen die ook weigeren bij de pakken te gaan neerzitten en zich in blijven zetten voor gemeenschapszin, ontmoeting en zorgzaamheid. Dat is voor mij kerk zijn optimaal! Daar word ik blij van. Ook van de jongeren die bij de eerste coronagolf de ouderen wekelijks belden; de oliebollen die we afgelopen mei , het eigenlijke kermisweekend, huis aan huis bezorgd kregen van Humulus Lupulus, zodat we toch nog een beetje het kermisgevoel kregen. De oranjebitters die jongeren van Virgilius rond brachten om op de verjaardag van de koning te proosten. Toen de zorgstages niet mogelijk waren voor de vormelingen bedacht de werkgroep een andere vorm (bloemen voor ouderen), van zorg voor elkaar, zodat de vormelingen toch de praktijk kregen wat in de 1e cyclus besproken was. Ook praktische zaken als ziekenbezoek, voedsel verzameling voor de voedselbank en zoveel meer staat niet stil. En het gaat maar door: de wensboom De Noord op het Sint Annaplein, van de nieuwe culturele damesclub Esposa; de Camino kerstkaartjes van Jong van Geest op oude paden en alles wat er nog meer is gebeurt, teveel om op te noemen.
Ik las ergens ook ergens van een vrouw die vertelt dat haar moeder het vreselijk vindt dat ouderen niet meer naar de kerk durven of kunnen. Daarom heeft haar moeder het initiatief genomen om zelf vijftien ouderen te bellen en hun te vragen mee te gaan naar de kerk. Op donderdagmorgen om 09.00 uur is bij ons in de H.Hart kerk altijd een viering en na afloop gelegenheid om koffie te drinken. Iedereen kan dit navolgen: in je eentje vijftien ouderen benaderen of per persoon een oudere uitnodigen. Als je maar alles doet om ouderen te blijven betrekken bij de kerk. Voor kinderen geldt hetzelfde. Geen kindje wiegen, geen kerstspel op de avond van de geboorte van Christus, alles wat het voor kinderen leuk maakt in de kerk, het wordt uitgesteld of het gaat nooit meer gebeuren. Iedereen kan zelf ook het initiatief nemen om zelf met je (klein)kind(eren) en hun vriendjes even de kerk in te lopen, een kaarsje aan te steken; even bij de kerststal kijken en een centje voor de kerstengel, die dan gaat knikken. Zo dringt het Licht van Christus door in veel kinderharten Zo breekt het licht door midden in het donker van de crisis. Met die ene boodschap: er wordt een kindeke geboren.
De feesten die we vieren
We zitten midden in de Adventtijd, afgelopen zondag ontbrandde de 3e kaars van de Adventskrans. Kerstmis nadert met rasse schreden. Het huis is al mooi versiert en de lichtjes branden. De kerststal staat. ‘Waar is het kindje Jezus ?’ vraagt een kind. Eerst moet het nog geboren worden, dus het kindje Jezus komt op kerstavond in de kribbe. Net zoals de drie koningen Casper, Melchior en Balthasar nog een eindje verder van de kerststal staan. Maar elke dag komen ze een stukje dichterbij. Het feest van Drie koningen vind plaats op 6 januari. Het is een christelijk feest wat in verschillende landen in de wereld uitbundig wordt gevierd. Hoe geven wij vorm aan dit feest in onze contreien ? Het eerste waar ik aan denk is het vinden van de erwt. Daarover in het volgende Contact meer.
