De groep ‘Jong van Geest op oude paden’ heeft de bedevaartsplaats Santiago de Compostella bereikt. Wat was iedereen euforisch toen zij op het plein voor de kathedraal stonden, samen met zovele andere pelgrims die ook waren aangekomen. Iedereen was emotioneel en hartstikke blij; men viel in elkaars armen, de ontmoeting met mede-pelgrims uit de hele wereld. Er werden vele foto’s gemaakt, je zag mensen stil op de grond zitten verzonken in gedachten.
Het was de vijfde pelgrimage die begon in 2019. Eén jaar moest de groep noodgedwongen, vanwege corona, overslaan. Nu in het jaar 2024 was het doel bereikt. De tocht die begon in het Franse bergdorpje Saint Jean Pied de Port. Nu 790 km verder is de groep aangekomen in Santiago de Compostella op 21 juni 2024. De pelgrimstocht naar Santiago was fysiek en mentaal een uitdaging. Wat rest is een gevoel van trots en voldoening en een portie zelfvertrouwen en veerkracht. Dankbaar ook dat de groep van vijftien personen elk jaar erbij waren. Dit is geen vanzelfsprekendheid.
Een kort reisverslag:
14 juni: De Noord – Madrid – Villafranco del Bierzo
Om 04.00 uur was het vertrek vanaf de kerk. Even voor 04.00 uur kwam ik met mijn rugzak aanlopen. De kerkdeur was geopend en de lichten van de kerk waren aan. Wat geweldig dat mededorpsgenoten dit doen en ons komen uitzwaaien. En nog wel op dit uur. Om 07.00 uur de lucht in op weg naar Madrid. De bus stond klaar en na een rit van 400 km kwamen we op de plek van bestemming: Villafranco del Bierzo De plaats waar we vorig jaar zijn geëindigd.
Onze Rifigio zag er prachtig uit. We sliepen op bedden met lakens en met een echte handdoek. Dus onze slaapzak en snel drogende zemen lap, zijnde de handdoek, waren niet nodig. Buiten onder een stralende zon een drankje gedaan. Nog een rondje door het prachtig stadje. De route voor morgen verkend want morgen is een zware dag van klimmen, naar het dorpje O Cebreiro.
15 juni: Villafranca del Bierzo – la Faba – O Cebreiro
De eerste wandeldag! Pfff dit was zwaar!
Direct een steile berg. Bij de afdaling: een klein dorpje waar de tijd stil heeft gestaan. Vrouwen met werkjurken aan. Het was mooi weer en de natuur staat in bloei. Bij de tweede steile berg richting O Cebereiro is er ook de mogelijkheid, tegen een vergoeding, je met een paard naar boven te laten brengen. Voor de luxe pelgrims, denk ik. De laatste drie km. klimmen naar onze slaapplek maakte ik een beginnersfout. Mijn water was op en ik kreeg een hongerklop. Dom dom. Mijn reservevoedsel bestond uit reepjes. Maar water had ik niet meer. Het was best warm en klimmen en geen water is niet handig. De laatste kilometers moesten we de koeienvlaaien ontwijken. In het dorpje was een bedrijvigheid van kleine boeren die de stallen leeghaalden met de mest en dit verwerkten op het land. In ons land mag dit toch niet meer van de EU? We kwamen pas 17.10 uur aan. Dus de hele dag hebben we gelopen. Het was een mooie intensieve dag. Een van ons had haar nachtjapon al aan gedaan en verscheen zo bij de pelgrimsmaaltijd. ‘Dan kan ik straks zo mijn slaapzak in!’. Iedereen ging naar bed dus om 20.30 uur lagen we al. ‘ Wat zijn we uit!’ riep er een. Wij hebben een kamer met stapelbedden. Dus het was nog een heel gekakel en gegiechel.
16 juni: La Faba – O Cebreiro – Samos – 38km
Als jongere maar vooral als kind herinner ik me nog dat als de kooloogst in ons dorp bezig was in het najaar dat de wegen vol blubber lagen. Vaak grote stukken prut, maar de weg lag ook bezaaid met koolbladeren en soms een Denekool langs de kant van de weg die van de wagen was gekieperd. Je kunt het je niet meer voorstellen. Vandaag op de camino richting Samos kwam deze herinnering weer boven. In elk dorpje waar we doorheen lopen liggen de wegen vol koeienstront want hier zijn geen witte kolen maar koeien. We begonnen met 3,5 km klimmen naar het dorpje O Cebreiro, met Asterix en Obelisk rieten huisjes, daar zouden we ontbijten. Vlak voor het dorpje hoorden we een doedelzakspeler( het was 07.15 uur!!!) die muziek maakte voor wie langs kwam. Het cafeetje had een apart ontbijt met toast, serranoham en een soort geitenkaas en ze hadden een snoepwinkeltje (!) daar bedoel ik mee een winkeltje met allemaal religieuze beeldjes en snuisterijen. Goed dat mijn rugzak liever geen extra gewicht kan verdragen, wist ik toch wat te scoren.
Wat staan er vele huizen al jarenlang leeg. En te koop. Je kunt ze krijgen voor een appel en ei.
De dagroute was met 38 km lang maar wel heel mooi. Verschillende medepelgrims gesproken van landen over de hele wereld. Mooi om te horen waarom ieder een reden heeft om deze pelgrimstocht te lopen. We slapen in een Auberge van het Benedictijner klooster in Samos.
‘s Avonds heb ik met vele andere pelgrims genoten van de H. Mis met de pelgrimszegen aan het einde van de viering voor alle pelgrims.
17 juni: Samos – Ferreiros – 28,4 km
Vandaag de derde dag gelopen en meer dan 90 km alweer afgelegd. Bij het krieken van de dag staan we elke dag op om verder te lopen richting Santiago de Compostela. Het doel van onze pelgrimstocht. Maar voor vertrek staan we bepakt en bezakt klaar in een kring.
We krijgen dagelijks een opdracht. Of je daar iets mee doet is aan een ieder zelf. Vandaag was dit om plm. 60 minuten in stilte tussen twee plaatsen te lopen. Daarna wordt verteld door één van de groep over de route van vandaag. Wat we kunnen verwachten, op hoeveel km we iets kunnen eten en drinken enz. En waar we overnachten. Elke dag worden twee personen aangewezen om te schrijven in het logboek. Tenslotte bidden we het Wees gegroet en wensen we elkaar een Buen Camino.
Het miezerde af en toe en dan was er weer de zon. Het was jasje aan en jasje uit idem voor de poncho. Het landschap verandert t.o.v. de eerste twee dagen. Wel liepen we door enkele spookdorpen waar niemand meer woont. Het blijft een gekke gewaarwording. Nog 100 km te gaan. Morgen 26 km op het programma en al wat de dag voor verrassingen in petto heeft.
18 juni: Ferreiros – Areixe. 26,6 km
Vanmorgen vroeg was het droog en dat zou het tot 10.00 uur blijven. Dat klopte wel ongeveer. Daarna af en toe een bui en daar kunnen we ons tegen verweren met onze poncho. Vandaag hadden we een etappe van 26,6 km maar dat lijkt altijd wel meer te zijn. Dat klopt bij mij in ieder geval want ik liep mis. Bij het paaltje van 100 km hebben we een groepsfoto gemaakt en Irma zette daar nog een waxinelichtje bij. Haar vader Anton zou vandaag 100 jaar zijn geworden. Dit was een mooi moment. Ik liep op een gegeven moment alleen op het pelgrimspad en toen op het asfalt dacht ik rechtdoor te moeten gaan maar ik had een bordje gemist van rechtsaf.
Ik liep op smalle asfaltwegen klimmend en dalend en geen huis. Niets. Toen hoorde ik iets. Mijn liftende vinger omhoog. Het was een streekvervoerbusje. Niemand kon er Engels maar ze begrepen dat ik op het pelgrimspad wilde komen. Dat was 20 km uit de route!!!! In het stadje gaven ze me de richting aan en het regende. In een koffiebar heb ik gevraagd een taxi te bellen en die bracht me weer op de route. De groep medepelgrims beweren nu dat ik met bus en taxi ben gegaan maar ik heb meer km gelopen! Een Franse pelgrim die me uit de taxi zag stappen noemt me steeds ‘de taxi-pelgrim!’ Het is me toch druk geworden met pelgrims. Busladingen jongeren die de laatste 100 km lopen maar ook zagen we een bus met Zuid- Koreanen en Engels sprekende dames van rond de 40 die gedropt werden op de route.
Geweldig dat scholen dit organiseren. We zagen jongeren uit Madrid; internationale school Barcelona en ook een college uit Ierland. Zij krijgen daar studiepunten voor. Heerlijke pubers die het hele pad nodig hebben ; lopen te ‘geiten’ met elkaar en staan op gympies. Ik hou daarvan. Bij menig jongeren uit zuid Europa staat Santiago de Compostela op hun Bucketlijst.
Wanneer je de laatste 100 km per voet of paard heb afgelegd ten overstaan van minimaal twee stempels per dag ontvang je de begeerde Compostela (goed voor een aflaat). Nog drie dagen lopen en dan hopen we ook de Compostela te mogen ontvangen. Het was een prachtige dag. Heerlijk ons pelgrimsmaaltijd gegeten en gezellig nagekletst over van alles en nog wat maar vooral over de opdracht van vandaag!
19 juni: Areixe – Boente – 28,2 km.
Vanmorgen om 06.00 uur stonden we weer naast ons bed. Wonderlijk blijft het hoe snel je lichaam weer herstelt van de fysieke inspanning van de dag daarvoor. Na de openingsrituelen vertrokken we onder prima loopweer met soms ook de warme zon op je gezicht en dat zou het ook blijven op een enkele bui na. Onderweg vele dorpjes en plenty tentjes waar je wat kan eten en drinken. We kozen om na 7,5 km te gaan ontbijten. Onderweg kwamen we ook nog politie tegen. Zij zijn daar speciaal om de pelgrims bij te staan. We kregen een stempel en zijn natuurlijk op de foto met ze gegaan. We zagen drie verschillende uniformen. Dit klopt. Er was een politievrouw uit Frankrijk, een uit Portugal en de andere twee uit Spanje.
Overal zijn kerkjes, kapelletjes en hermitages onderweg en vele zijn open en vaak zit er in de kerk wel iemand om een stempel te zetten in je pelgrimspaspoort. De katholieke grondslag ligt onmisbaar als aders op de huid van deze bedevaart naar het graf van de H. Jacobus in Santiago de Compostela.
Ook vandaag zagen we weer grote groepen jongeren en ook ouderen herkenbaar door dezelfde kleding die de laatste 100 km willen volbrengen voor de begeerde Compostela.
Heel bijzonder waren twee oude Japanners van respectievelijk 81 en 82 jaar. Ze liepen heel langzaam maar opeens zagen we ze weer. Toen deden we ergens een kop koffie. Zij zaten aan een tafeltje met een vergrootglas de route te bestuderen. Daar heb ik ze gevraagd naar hun leeftijd en ook heb ik een foto van ze gemaakt. Zulke vriendelijke mannen. Het was een mooie tocht en een prima Rifigio waar we slapen. Nog maar 47 km te gaan!
20 juni: Boente – Santa Irene
De 6e dag lopen op onze 5e pelgrimage. Er is zoveel te vertellen maar ik moet keuzes maken. Ik wil wel graag vertellen dat dit ook een voorbeeld is voor nieuwe vormen van kerk-zijn om samen een betrokken parochiegemeenschap te zijn naar elkaar toe voor alle generaties en de pelgrimages is er een van.
Gisteravond lagen wij alweer vroeg in onze stapelbedden. In mijn slaapzak overzag ik de kamer. Wat is het toch bijzonder dat deze herbergen overal langs het pelgrimspad staan waar de vermoeide pelgrim kan overnachten, douchen, wassen en de pelgrimsmaaltijd kan gebruiken. En dit voor € 10 tot 15 per nacht. Idem voor de driegangen voedzame maaltijd met wijn en water.
Vandaag kwamen we bij een klim de twee Japanners weer tegen. Ze hadden onderweg een poncho gekocht voor de miezerigheid. We maakten een praatje en een foto. Ze zijn gestart in het Franse bergdorpje Saint Jean Pied de Port en hebben een maand uitgetrokken om Santiago te bereiken. Die tijd is te kort dus nemen ze af en toe de bus. Toen wij boven waren zwaaiden we naar ze. Ze zagen ons en met twee handen zwaaiden ze terug.
Ik had weleens gelezen over zwerfhonden. Deze week heb ik er genoeg gezien en gelukkig geen agressieve die er ook schijnen te zijn. Langs paden zie je de omgewoelde grond van zwijnen en twee keer hebben we een wezel gezien.
Ik heb al verteld dat in kerkjes vaak iemand zit om een stempel te zetten. Vandaag was er een nonnetje die bij haar kloostertje langs de route stond om stempels te zetten in ons pelgrimspaspoort. We dragen allemaal een oranje slinger aan onze rugzak en ze vroeg aan een van ons toen ze de slinger zag of zij jarig was. Nee voor het Nederlands elftal. We zongen het ‘hup Holland hup’ en ze klapte van harte mee. Zo’n lieve spontane zuster. We kregen er direct energie van en medepelgrims van ons gezang. Onderweg maken we ook weleens een poortje met een geluidswave. De langslopende pelgrims lopen daardoorheen en iedereen moet er om lachen. ‘Die gekke Hollanders’ zullen ze wel denken.
Als we onderweg wat eten en drinken is het leuk om naar mensen te kijken.
De pelgrims lopen er niet op z’n voordeligst bij maar zijn vooral praktisch gekleed in de wonderlijkste combinaties. Morgen nog 24 km te gaan naar Santiago de Compostela.
Des temeer worden we ons bewust dat het onderweg zijn mooier is dan het doel op zich. Een tweeslachtig gevoel van blijdschap maar ook dat dit mooie avontuur dat begon in 2019 voorbij is en nooit meer terug zal komen. De thema-avonden in de wintermaanden in de pastorie wil iedereen graag voortzetten en nog enkele andere dingen.
21 juni: Santa Irene – Santiago de Compostella 24 km
Vrijdagmorgen na de openingsrituelen gingen we om 07.00 uur op weg om de laatste 24 km af te leggen. Iedereen was vol verwachting om vandaag in Santiago aan te komen.
Hoogteverschil is 520 m stijgend en 680 m dalend. Dus dit valt mee.
Nog steeds loopt de route door de schier eindeloze reeks gehuchten en nederzettingen. Het klimaat wordt merkbaar zachter, palmen, cactussen en bananentrossen komen we tegen. Steeds vaker leiden de paadjes door geurige eucalyptusbossen
We zagen ook een klein groepje jongeren die onderweg de rozenkrans baden. De route was weer mooi. Drie km voor aankomst op het plein van de kathedraal hebben we gewacht op elkaar om samen de laatste kilometers te lopen.
Hoe dichter bij onze bestemming, hoe stiller we werden en op een ander moment weer uitgelaten. Lachend keken we elkaar aan :‘nog even en dan zijn we er!’.
Het plein voor de kathedraal was mooier dan we dachten maar dit komt ook door medepelgrims die aankwamen. Iedereen was emotioneel en hartstikke blij. Men viel in elkaars armen. We kwamen pelgrims tegen die we onderweg hadden gesproken. We hebben een apperol gedronken, een rondje van de moeder van Mirjam, en via facetime hebben we haar bedankt met ons proostlied. Toen snel douchen want we wilden naar de pelgrimsmis van 19.30 uur. Om 18.30 uur waren we in de kathedraal. We hadden toen al veel moeite om een plaatsje te vinden (!) Op de trappen zaten veel jongeren en veel mensen stonden. Met het beroemde wierookvat werd helaas niet gezwaaid. Daarna eten en om 23.00 uur in het gezellige centrum met allemaal livemuziek op straat. Er werd door ons gedanst met andere blije mensen. We sloten af met een heerlijk ijsje, die traktatie kregen we van de ouders van Marjon.
Bedankt, rugzak, je was mijn huisje.
Bedankt, groep ‘jong van Geest op oude paden’ jullie hebben mijn leven verrijkt. Wij blijven betrokken bij elkaar en bij de gemeenschap. Dit wens ik iedereen toe. Maak er werk van, ook al kost het soms wat moeite.
