Daar loop je dan als man die de leeftijd van 50 jaar met rasse schreden dichterbij ziet komen in de wetenschap over een aantal maanden is het zover. In het verleden een mijlpaal en nu het begin van de tweede jeugd voor vele mensen.
Op deze tweede dag van het nieuwe jaar in de prachtige zonnestralen op deze zaterdagmiddag die je soms het zicht een beetje ontnemen maar je huid doen stralen door het prachtige licht. Relaxed wandelend over het trottoir in het dorp. Met een stukje verderop de kerk in het midden van het dorp.
Het kleine dorp waar ik in 1971 geboren ben. Een dorp ergens in Noord Holland op het platteland tussen de weilanden met koeien, velden met bollen, kool en andere agrarische producten. Een dorp zoals Wim Zonneveld het ooit zo mooi bezong. Waar alles rustig zijn gang ging en een ieder elkaar bij voor en achternaam kon.
Een dorp zoals zovelen indertijd met een kerk, de kroeg aan de overzijde. Een levensmiddelenwinkel, de slager en de bakker en zelfs indertijd nog een postkantoor. De levensmiddelenwinkel staat er nog steeds. Net zoals de kroeg en de voetbalvereniging achter de kerk. In dat opzicht is er niet veel veranderd met vroeger. De oude kleuterschool waar ik ooit mijn eerste stappen zet is gesloopt en vervangen door woningen maar de lagere school is nog steeds intact.
Op een of andere manier wordt ik naar de ingang van de kerk getrokken door uitnodigende buitendeur die openstaat alsof het wil zeggen: kom erin het mag en het kan….. Ik heb niet veel meer met het rooms katholieke geloof. Maar de kerk doet me toch altijd iets.
Zo ook vandaag als ik besluit een bezoek te brengen aan de plek waar ik als kind trouw elke zaterdagavond met mijn ouders kwam. Niet omdat ik mee wilde op de zaterdagavond maar omdat het er gewoon bij hoorde. Ging je niet had je een probleem zoveel was ons wel duidelijk gemaakt als kind met alle goede gedachten die er ongetwijfeld achter hebben gezeten. Gelukkig is het ook in dat opzicht zo anders dan vroeger. Een ieder is zo goed als vrij om haar geloofsbelijdenis te beleven zonder direct veroordeeld te worden.
Daar sta ik dan in de kerk met zijn gewelven, de kerkbanken, het altaar in de verte. De sfeer is nog hetzelfde van binnen. Slechts enkele aanpassing naar deze tijd. Zoals zachte kussens op de kerkbanken om het comfort te verhogen tijdens de mis voor de kerkgangers die nog wel trouw elke week komen. Op een of andere manier wordt ik naar voren getrokken door onbekende krachten. Langzaam door het middenpad zet ik voorzichtig de eerste stappen voorwaarts. Een aantal meters voor het altaar is daar het gevoel dat zegt stop maar.
Ga maar zitten het is goed om even je rust te pakken. Ga maar zitten op de voor jou zo bekende plek van lang geleden. De plek op de kerkbank die je vader zichzelf altijd graag toe eigende zodat hij goed zicht had op het altaar. Daar zit je dan als volwassen man alleen in de kerk op deze zaterdagmiddag. Wederom de tranen die uit het niets stromen als de gedachten terug gaan naar vroeger. Naar mijn kindertijd dat ik als trouwe misdienaar voor het eerst te maken kreeg met de keerzijde van het leven. De harde waarheid dat het leven nu eenmaal niet eindig was.
Want meerdere keren ben ik getuige geweest van het feit dat er afscheid genomen werd op een mooie en waardevolle manier van iemand uit het dorp als misdienaar. Want als kind stond ik toch vaak vooraan als de meester vroeg wie wil er helpen in de kerk vandaag. Alles beter dan school was het devies op dat moment. Een trouwerij was altijd leuk en de keerzijde van het leven een begrafenis wat minder. De kerk waar ook ik meerdere keren afscheid heb genomen van dierbare mensen in mijn leven. De plek waar mijn opa zijn hobby wekelijks ten uitvoer bracht door de mooiste bloemstukken te maken zodat zoals hij dat zo mooi kon zeggen het huis van God keer op keer fleurde in de pracht van verse bloemen.
Nu zoveel jaren later, door de wol geverfd naar alles wat er mij overkomen is in het leven kan ik alleen maar denken hoe dankbaar ik mag zijn voor deze levenslessen over leven en dood. Het geloof heeft mij niet gebracht wat het vele mensen gelukkig wel heeft gegeven en nog steeds brengt. Dankbaar dat “het dorp” in staat is om met grote en kleine acties in het dorp deze belangrijke plek ook nu anno 2021 voor de inwoners nog steeds levend te houden.
De kerk anno 2021 is ongetwijfeld anders voor de jeugd dan in mijn jonge jaren. Maar de kracht van het dorp is er nog steeds. Dat was en is zo duidelijk voelbaar op een zaterdagmiddag als deze op het moment dat je de kerk verlaat om de wandeling voort te zetten. Nog een keer achterom kijkend in het besef dat de dag zal komen dat ook ik afscheid zal nemen van mijn ouders op deze voor hun zo belangrijke plek als het moment daar is dat zij de aarde zullen verlaten. Dan sluit ik zachtjes de dikke houten deur achter mij om mijn wandeling voort te zetten door het dorp.
Een wandeling langs de weg waaraan het dorp ooit is gebouwd. Die zo mooi midden door het dorp loopt met aan beide zijde de woningen die vele jaren werden omring door water aan beide zijden met de vele bruggen om de woningen te ontsluiten. Die tijd is niet meer…. lang geleden zijn de sloten gedempt om plaats te maken voor het trottoir en fietspad.
Wandelend langs bekende plekken doet het onbewust toch veel meer met een mens dan ik me in eerste instantie besef. Want uit het niets sta ik even stil. Verzonken in gedachten over vroeger. Door het besef dat ik kijkend naar een woning ineens het beeld van vroeger weer zo levend is. In het besef hier op deze plek waren ooit de slager en de bakker gevestigd. De woning waar vroeger het postkantoor was gevestigd, het pompstation, de kruidenier enz.
Vervolgens ook nog eens bekende dorpsgenoten van vroeger tegen het lijf loop, even een praatje maken en weer doorlopen in gedachten. Doorlopen naar de plek waar ik mijn jeugd mooie avonturen heb mogen beleven. De omgeving van mijn oude woning. De omgeving die de laatste jaren stapje bij stapje aan het veranderen is. Een agrarische omgeving die langzaam wordt opgeslokt door mooie kleinschalige woningbouwprojecten. Die het dorp heel langzaam stapje voor stapje laten groeien zodat er voor de volgende generatie ook weer een plekje is om te mogen en te kunnen wonen.
Wat blijft zijn de mooie herinneringen van vroeger werken op het land, ravotten in de bosjes tegenover ons vrijstaande huis, het meertje waar we vroeger zwommen en schaatste als er koude winters waren. Het watertje ligt er nog maar is anders dan voorheen. Mijn oude huis was prachtig is omgetoverd tot een plek waar lieve mensen wonen die er wat moois van hebben gemaakt op hun manier die zeker niet onderdoet in de periode dat wij daar leefde.
Een wandeling op deze tweede dag in het nieuwe jaar waarin het oude zeer wederom een stukje is geheeld. Want zo wandelend komt ook de oude pijn van vroeger onbewust naar boven. Zoekend naar een plekje om tot rust te komen in de wetenschap het is goed geweest. Want dat mijn jeugd een bijzonder was dat is heel zeker.
Maar toch ook een periode met mooie herinneringen aan de jaren dat ik daar heb mogen opgroeien “het dorp” waar ik ook veel aan te danken heb. Ben geworden tot die grote kerel die leeft in een de andere wereld, gevormd door het werk en het leven. In het besef hoe mooi het leven kan zijn in de rust van het gewone leven.
Want hoe mooi is het dat je op deze leeftijd door “het dorp” loopt en beseft hoe mooi het leven kan zijn voor de mensen die elke dag hun leven leven op hun dorpse manier. Mensen die gelukkig zijn om deel te mogen nemen aan het dorpse leven met zijn voor en nadelen. Op een dag als deze moet ik eerlijk toegeven dat ik toch blij ben dat ik daar opgegroeid ben. In een kleine hechte gemeenschap met uiteraard ook zijn nadelen daar iedereen alles van elkaar weet. Maar ook in een gemeenschap waar iedereen voor elkaar klaar stond in voor en tegenspoed. Iets wat in de grote plaatsen soms ver te zoeken is….
Op de terugweg naar huis rij ik het dorp uit in het in het besef dat ik dankbaar mag zijn voor de wijze lessen uit mijn jeugd. Mede mogelijk gemaakt door deze bijzondere omgeving. Een zaterdag die zo anders liep dan ik had verwacht toen ik een paar uur eerder het dorp inreed om even langs te gaan bij mijn ouders in “het dorp”. Op deze eerste zaterdag in het nieuwe jaar 2021.
Mike de Wit
