Waar lopen Toine Stoop & Lizzie Blauw ? Zij zijn op 04 juni lopend vertrokken vanuit De Noord op weg naar Santiago de Compostella.
Onze pelgrims Toine & Lizzie kregen de sokken er in toen ze heel ver in de skyline de eerste contouren zagen van de Pyreneeën.
De voorspellingen van het weer werden slechter. Op de Pyreneeën was de eerste sneeuw voorspeld.
Op de weerkaart was één goede dag voorspeld voor de volgende week. Dat betekende nu zoveel mogelijk kilometers maken naar Saint-Jean-Pied-de-Port, het Franse bergdorpje aan de voet van de Pyreneeën, om die goede dag over de bergen te trekken. Aangekomen in het Franse bergdorpje kregen ze te horen bij het pelgrimsbureau (Accuel) dat de Pyreneeën gesloten waren.
Dat was een tegenvaller. De verwachting was dat ze vier dagen moesten wachten voordat de weersomstandigheden zouden verbeteren.
‘ Als we nu wel de Pyreneeën oversteken, wie houdt ons tegen ?’ , vroeg Toine. ‘Niemand’, was het antwoord, ‘maar je riskeer wel een boete van €. 12.000,- en ook de evacuatie kosten zullen op je worden verhaald’. Toine kwam nog met een flauw grapje. ‘Moet je dan dat boete geld van 12.000 euro contant meenemen ? Want dat is me ook nog een sjouwerij’. Meewarig keken ze Toine glazig aan.
Wat hebben jullie die vier dagen gedaan ? ‘We hebben een prijsje afgemaakt voor de overnachtingen in een van de vele rifugio’s die Saint Jean Pied de Port rijk is’.
We hebben daar bed-in dagen gehouden in navolging van John & Yoko voor love en peace. Een vredesdemonstratie dus. Nou het zal wel. We merken er weinig van.
Vrijdag staken ze de Pyreneeën over. ‘Het was zo helder dat we De Noord bijna zagen liggen.’, vertelde ze. In Het klooster van Roncesvalles vonden ze een slaapplek. Nederlandse hospitaleros ( vrijwilligers die pelgrims opvangen) waren blij dat ze weer eens Nederlandse pelgrims mochten verwelkomen in het klooster.
De volgende etappe was naar Larrasoana. Dit is ook een pittige route, weten degene die hier ook hebben gelopen. Aangekomen, steken zij eerst een historisch gemetselde brug over. In een nisje op die brug hebben de groep jongeren van Virgiel in 2017 nog de H.Mis gevierd met priester Matthieu Wagemaker. Een bijzondere ervaring. Daar beneden aan de oever hebben Toine en Lizzie eerst even gezwommen. Na de stempel voor in je pelgrimspaspoort en het klaarmaken van je stapelbed snel naar de overzijde want achter het kleine supermarktje heeft de plaatselijk Arno & Silvia een pittoresk barretje waar je zelf je drinken moet pakken. Het blijft open zolang de uitbater er zin in heeft. Het was heerlijk vertoeven daar in het namiddagzonnetje.
Pamplona was de volgende slaapstop in de iglesia de Jesus y Maria. De weg ernaar toe loopt op het einde door stedelijk gebied. Eerst via een oud voorstadje waarvan je denkt dit is Pamplona maar nee die is nog een flink stuk lopen verder. Grote vestigingsmuren doemen op. Zij omringen het stadje Pamplona. Lopend door een grote toegangspoort verdwijnen Toine en Lizzie direct het drukke stad centrum in. Vlakbij de kathedraal kwamen zij aan bij de Rifugio van de paters Jezuïeten. Pamplona staat bekend om zijn stierenrennen dwars door het stadje. De mensen zijn dan allemaal in het wit gekleed met een rood sjaaltje. Ook zijn er nog de feesten die ook wereldberoemd zijn waar iedereen elkaar met rijpe tomaten bekogelen. Google zelf maar hoe deze feesten zijn ontstaan.
Vandaag vervolgt de route richting het pelgrimsmonument de Alto le Pardon. Het is een beste klim van uren naar boven maar het loopt heerlijk licht. Je luistert naar de stilte, onderbroken door het continu geluid van de krekels. De lichte bries is verkwikkend. Twee aan twee lopen is onmogelijk daar is het pad te smal voor. Je wordt vanzelf stil. een verkwikkende ervaring. Bovenop de berg staat het pelgrimsmonument van een voorttrekkend karavaan van lopers, paarden met vracht enz. vanzelf maakt iedereen daar een foto van en sta je zelf tussen de karavaan.
Vertaald heet het monument ‘het pardon’ Het is de vraag om vergiffenis, om vergeving. Elk mens loopt blussen en schampen op in zijn leven. Dingen die steeds zwaarder worden als je er niets mee doet. Iedereen heeft wel iets waar vergeving voor nodig is om zelf weer vrij te worden als mens. De last van je schouders is dan heel bevrijdend. Daarvoor is ook het sacrament van de biecht. de priester verleent de penitentie, verstrekt goede raad, zodat de penitent de fouten in de toekomst kan vermijden. In onze contreien is de biecht wat naar de achtergrond geraakt. Sommige mensen doen er een beetje schamper over maar het kan enorm bevrijdend zijn. Het is een pure privé aangelegenheid tussen jou en God met de priester als bemiddelaar.
Na een klim moet je ook weer naar beneden. Dat is nog wel een dingetje. Grote losse stenen en kleiner grint. Elke stap die je zet moet je afwegen hoe je die gaat plaatsen. Er lijkt wel geen eind aan te komen. Toine en Lizzie komen vandaag aan in Puente la Reine. De naam betekent letterlijk Brug van de koning. De elegante brug uit de 11e eeuw is aangelegd door koning Alfons 1, koning van Navarra en Aragon. Ze vinden een slaapplek in het seminariegebouw van de paters Redomptoristen.
Volgende keer meer. Santiago de Compostella komt steeds dichterbij. Nog zo’n 800 km ongeveer te gaan.
Alle avonturen van Toine & Lizzie teruglezen? Klik dan HIER
