Net als velen ervaar ik dat de Coronacrisis veel impact heeft op mijn dagelijkse levensritme. De dingen die in mijn leven vanzelfsprekend waren kijken mij nu recht in de ogen, met de vraag: hoezo vanzelfsprekend?
Het is waar, mijn generatie heeft de oorlog niet meegemaakt, kent het woord ‘pandemie’ uit een ver verleden en hanteert de Westerse rijkdom als norm, een maatschappij waarin we alles mogen zeggen en doen, maar gelijker tijd ervoor zorgt dat we te vaak voorbijgaan aan waar het in het leven echt om draait. Soms kunnen simpele woorden dat onderstrepen. Zo las ik laatst deze dan ook in een overlijdensadvertentie:
‘Het gaat er niet om hoeveel jaren er in een leven zitten maar hoeveel leven er in de jaren zitten’. We leven in een onwerkelijke tijd, waarin dit soort woorden ons uitdagen om er over na te denken: ben ik ten diepste verbonden met mezelf, of juist vervreemd van mijzelf?
Juist in deze tijd wordt ons de mogelijkheid geboden om daarover na te denken, welke een proces kan doormaken van eenzaamheid, stilte, maar ook van kilte, je niet gezien voelen omdat ons gevraagd wordt afstand te houden van wat je lief is. Zo las ik laatst over de Jezuïet Frans van der Lugt, priester in het Syrische plaatsje Homs. Er was daar een tekort aan alles, een leven zonder uitzicht. Hij vertelde de dag voordat hij vermoord werd:
‘Wanneer een mens alles mist, moet hij de goedheid van anderen aanvaarden en goedheid van anderen ontdekken’.
Een wijsheid welke ons aan de hand wil meenemen, om tot het besef te komen dat mensen zichzelf juist terugvinden op de bodem van het bestaan, om daar te ontdekken dat ze onderdeel zijn van iets dat groter is dan henzelf, om op dat fundament te ervaren:
‘niemand leeft voor zichzelf – niemand sterft voor zichzelf ’.
De talenten van ons leven zijn ons niet geschonken om het met een goed gevulde portemonnee los te laten, maar veeleer om daar barmhartig mee om te gaan, want in de barmhartigheid zit het verhaal van een nieuwe toekomst verborgen voor iedere mens. Ik nodig iedereen uit om te ervaren dat geven een mens rijker maakt, om te ervaren dat
‘ wie goed doet, goed ontmoet ’. Een levenshouding waarin God in de mens present is, een houding die Hij ons vraagt, heeft voorgedaan, welke mensen optilt uit hun uitzichtloosheid en een nieuw leven biedt. Dit nieuwe leven is wat ons in het Paasmysterie wordt aangereikt.
Jammer genoeg hebben we de Paastijd op een ongebruikelijke manier met elkaar moeten vieren, velen vierden de Paaszondag – eucharistie mee via de televisie maar voor mij persoonlijk leek het dat Pasen al eerder werd gevierd, omdat er vooraf aan Pasen allerlei nieuwe initiatieven georganiseerd werden in de parochies van ons samenwerkingsverband De Vijfhoek. Ook zijn er allerlei filmpjes op YouTube gezet (www.heilighartdenoord.nl, Facebook RK H Wulfram Waarland, kloosterkerk.blogspot.com, home.kpn.nl/a.ruiter41/martinusweb) van de besloten vieringen, waaronder de Paaswake, waarin alle Paaskaarsen van onze Vijfhoekparochies zijn gezegend maar ook de Paaszondag en de dagelijkse Paas-octaafvieringen.
Wat ik al schreef: we leven in een onwerkelijke tijd maar ook een tijd die ons in de gelegenheid stelt om een en ander tegen het licht te houden. Zo kunnen we nadenken over wat echt belangrijk is in het leven; gezondheid, familie, échte vrienden, vergeving, gebed, kwetsbaarheid van ons bestaan, genieten van de natuur maar misschien ook wel over je dagelijkse werk waarin je geroepen kan worden tot een carrière-switch. Werken in de zorg of Theologie studeren? Allemaal mogelijke levensstappen die je innerlijk uitdagen deze te onderzoeken, waarin de tuinman zou zeggen: ‘snoeien doet bloeien’. Het is God, die als persoonlijke Tuinman ons daarin de weg zal wijzen, die levensbloei wens ik u toe.
Hartelijke groet, mede namens het pastoresteam.
Diaken Hans Bruin.
