Een ongeluk in Spanje, toen een auto achterop de stilstaande auto botstte waar Linda ook in zat, zette haar leven op zijn kop. Zij hield blijvende klachten hier aan over. Haar sociale leven, haar werk niets was meer mogelijk. Linda ging niet mee met de dokters die vertelde ‘dat ze er mee moest leren leven’. Van alles geprobeerd maar vaak met weinig resultaat. Ze bleef doorvechten. Tot berichten haar bereikten dat een kliniek in Amerika opmerkelijke resultaten bereikten met soortgelijke patiënten met dezelfde klachten. Met een crownd fund actie was het geld voor de behandeling binnen enkele dagen bij elkaar. Hieronder haar verslag.
Update Linda naar Utah!
Lieve Noordenders,
Wat ben ik blij om te laten weten dat de behandeling bij Cognitive FX in Utah, Amerika goed is gegaan! Hierbij een verslag van hoe en wat.
Donderdag 19 september was dan eindelijk de dag van vertrek, lang naar uitgekeken. Uitgezwaaid door vrienden en familie vlogen we, 5 jaar en 2 dagen na het ongeluk, de verandering tegemoet. Het weekend gebruikten we om uit te rusten en toen was daar maandag de start van de behandeling. Alleen het daar zijn was al genoeg voor een hoop emotie. Alle spanning van de afgelopen tijd, de hoop, het besef dat we er daadwerkelijk waren, alles kwam eruit.
Ik startte met de MRI scan en een uur later de uitslag. Die was niet best; mijn hersenen bleken enorme omwegen te nemen om tot bepaalde taken te komen. Er kwam naar voren dat vooral een gesprek voeren ontzettend veel energie kost. Dat plannen en organiseren lastig is, de verwerking van de informatie van de ogen moeizaam is en dan het filter systeem niet werkt dus dat alles tegelijk binnen komt. Precies zoals het al die jaren al voelt.
Waar je hersenen normaal van A naar B gaan gingen die van mij via L, R en X naar B. Het komt er wel en je ziet het dus niet echt maar dat verklaard die enorme vermoeidheid en hoofdpijn. Ook gaf ze aan dat ze zich verbaasde hoe ‘fris’ ik er nog bij zat als ze zag hoeveel werk mijn hersenen moesten verzetten.
Heftig, maar eigenlijk overheerste de opluchting bij ons allebei. Eindelijk bevestiging en erkenning! En niet “er is niets aan de hand en doe maar rustig aan dan wordt het vanzelf beter”. En het goede nieuws ik was precies op de plek waar ik moest zijn, hier konden ze me helpen!
De hele week was goed gevuld met allerlei verschillende cognitieve trainingen, cardio/interval training, massages en rust momenten. Wat ze kort gezegd doen is zoveel mogelijk cognitieve uitdaging tegelijk aanbieden waardoor “L, R en X” worden bezig gehouden en mijn hersenen weer gedwongen werden om de efficiënte route van A naar B te nemen.
En dat heeft gewerkt! Ik voelde me naar het einde van de week al steeds beter, m’n energie ging op en neer i.p.v. alleen maar bergafwaarts. De oefeningen werden moeilijker maar gingen me steeds beter af. De scan aan het einde van de week liet dan ook zien dat mijn hersenen inderdaad weer de juiste paden bewandelen! Erg onwerkelijk op dat moment nog maar het was gewoon geslaagd!
Maar nu gaat het eigenlijk pas beginnen, waar ze daar spreekwoordelijk het gips eraf gehaald hebben moet ik nu thuis weer leren lopen en dat gaat met vallen en opstaan. Mijn lichaam heeft 5 jaar in de vecht/vlucht en overlevingsstand gestaan en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Hier helpt de interval training bij. Daarnaast moeten de paden die nu weer vrij zijn ook daadwerkelijk bewandeld blijven dus doe ik iedere dag cognitieve training.
De meting van de optometrist bij terugkomst gaf ook een duidelijke verbetering maar ook nog een overgebleven deel waar ik de komende 6 maanden mee aan de slag kan. Ik doe nu een thuis training op de computer om mijn ogen weer beter samen te laten werken en ook de verwerking van de visuele informatie te verbeteren. Kortom genoeg te doen!
De grootste verschillen die ik nu al merk:
- Ik sliep normaal 2/3 uur overdag, nu rust ik verspreid over de dag een paar keer, gemiddeld 30 min. Wat een tijd zit er ineens in een dag!
- Ik kan de supermarkt in gaan zonder dat mijn hoofd helemaal overloopt van de prikkels en kan rustig iets zoeken zonder de draad kwijt te raken.
- Ik kan thee drinken met een vriendin, kletsen én een rondje wandelen zonder daarna zo beroerd te zijn dat ik meteen naar bed moet.
Alle klachten als hoofdpijn, overprikkeld zijn, misselijkheid, vermoeidheid etc. zijn er nog wel maar minder heftig en waar ze voorheen er altijd waren zijn ze nu ook af en toe helemaal weg, wat een feest! Ik zal nog zeker 6 – 8 maanden bezig zijn met revalideren. Want ik wil natuurlijk meer dan alleen ‘lopen’ ik wil uiteindelijk die (halve 😉) marathon rennen! De toekomst zal uitwijzen hoe ver ik zal komen en ondertussen ga ik lekker door met trainen!
Nogmaals ontzettend veel dank aan iedereen die dit mede mogelijk heeft gemaakt. Donaties, kaartjes, berichtjes; ik heb me heel erg gesteund gevoeld. Zo ontzettend blij dat dit op mijn pad is gekomen en dat ik de mogelijkheid heb gekregen om dit avontuur naar verbetering aan te gaan! Dank jullie wel!
