De 4e pelgrimage van Reliegos tot Trabedelo is gelukt met de nodige in- en ontspanning.
Volgend jaar met de vijfde pelgrimage hopen zij Santiago de Compostella te bereiken.
Het was een prachtige tocht met veel afwisseling in landschap. Er waren enkele dagen bij die
fysiek best zwaar waren.
Een kort reisverslag
7 juli 2024: De Noord – Schiphol – Porto – Reliegos – Mansilla de las Mulas 6 km
Op zondag 30 juni heeft de groep de pelgrimszegen ontvangen in onze H. Hartkerk. De
zondagmorgen daarop om 5.30 uur was het vertrek op het kerkplein. Na een goede vlucht
stond ons transport al klaar om ons naar Reliegos te brengen waar we vorig jaar zijn
geëindigd. We moesten nog 6 km wandelen op het warmste deel van de dag om op onze
overnachtingsplek te komen. Vanuit Nederland gekomen is het lekker even onze botten op te
warmen. ‘s Avonds bij de pelgrimsmaaltijd zongen we een proostlied en andere pelgrims
keken blij op en applaudisseerden. Later vroeg iemand uit een groep of we nog een lied
wilden zingen. Dat deden we natuurlijk en we zongen ‘Donna la Pace’. Dat klonk erg mooi
(al zeg ik het zelf).
18 juli Mansilla de las Mulas – Leon 18,8 km
Vanmorgen een kleine etappe naar de mooie stad Leon. Rond de middag kwamen we aan.
Eerst een lunch toen naar de Rifigio. Ik slaap gelukkig weer beneden op het stapelbed. Om
16.30 uur is de siësta voorbij en begint de stad weer te leven. Vanavond om 19.00 uur naar de
pelgrimsmis in de kathedraal. Er waren pelgrims uit vele landen die ook de Mis meevierden.
Daarna genoten we van een warme maaltijd en gingen naar bed. Morgen wacht ons 25 km.
We gaan vroeg om de hitte van de dag voor te blijven. We genieten met elkaar.
9 juli Leon – San Martin del Camino 34 km
Vanmorgen om 6.30 uur starten met de openingsrituelen en daarna lopen. We liepen langs de
kathedraal en door het eeuwenoude centrum. Het duurde ruim een uur voordat we de stad uit
waren. Het is nog steeds de Meseta (hoogvlakte). In het begin nog leuke dorpjes maar daarna
lange paden. We hadden de keuze tussen een pad langs de drukke autoweg, we noemen dit
lopen ‘langs de AC de Graafweg’, of door het landbouwgebied. We kozen het laatste maar dit
was wel een stuk langer. We liepen 34 km.
Ik denk weleens als we door die plaatsjes en gehuchten lopen wat zullen de mensen denken
als ze ons voorbij zien sjokken met onze rugzakken als last op onze rug? De lokale
gemeenschappen zijn vergroeid geraakt met de bedevaartsroute die al eeuwen door haar
territorium snijdt. Men heeft van kinds af aan nooit anders gezien dan pelgrims uit alle hoeken
van de wereld. De mensen zijn gastvrij, vriendelijk en uiterst behulpzaam. Vandaag stond een
jongetje met vlechtjes (zelf gemaakt) op een tafeltje voor 50 cent te koop. Wat ik er mee moet
weet ik niet maar je koopt dat natuurlijk. Zo pittig! Wat me ook opvalt zijn de vele beelden in
het straatbeeld. Best mooi. Jammer dat we in Nederland minder deze cultuur van
kunstuitingen hebben. Morgen gaan we de bergen in en het wordt op het heetst van de dag 29
graden. We vertrekken morgen om 06.00 uur om de hitte voor te blijven.
10 juli San Martin del Camino – Astorga
De hoogvlakte hebben we nu echt achter ons gelaten. We duiken de bergen weer in en
regelmatig lopen we door pittoreske dorpjes. We begonnen met mist. Het was evenzo warm
maar toen later de zon er doorkwam werd het echt warm. Nu al twee keer op rij wordt door
iemand uit onze groep gevraagd bij de opening om voor iemand te bidden in de vroege
morgen en dit sluiten we dan af met onze gezamenlijk gebeden en Wees gegroet. Ik zag dat
dit werd opgenomen met de telefoon en doorgestuurd wordt naar de betreffende persoon.
Prima hoor!
Opeens, in the middle of nowhere, was er een oase gecreëerd. Beetje houtje, touwtje.
Je kunt allerlei soorten fruit, eten en drinken pakken. Dit alles op basis van donativa (wat je
wilt geven) en lekkere stoelen, banken en kussens waar je op kon rusten. Onderweg zagen we
drie mannen met honden aan een rand van een pad uitrusten. Beetje hippieachtige figuren,
anderen dachten dat het zigeuners waren, maar het was goed volk toen ik ze later sprak bij de
oase. Ze komen uit de Elzas en slapen in de natuur en scharrelen hun eten bij elkaar.
Ik had een beetje een vooroordeel ik geef het toe. Maar ze leven hun leven op hun eigen
manier! Onze lieve Heer heeft de wonderlijkste kostgangers en zij geven wel sjeu aan het
leven. Vanmiddag het prachtige stadje Astorga verkend met zijn mooie kathedraal en haar
geschiedenis met de Tempelierridders. Op een pelgrimbeeld is de hoed door ons voorzien van
een oranje slinger. Nederland speelt de belangrijke halve finale tegen Engeland dus iedereen
heeft iets oranjes aan. We kijken in een bar.
11 juli Astorga – Foncebadon 25,8 km
Vroeg in de morgen vertrokken we door het nog maagdelijk mooie stadje Astorga. Even
buiten de stad was om 7.00 uur de deur al open van een hermitage toegewijd aan Maria. Eén
mevrouw zat klaar om een stempel te zetten in ons pelgrimspaspoort. Minimaal moet je twee
stempels per dag hebben met datum om bij aankomst in Santiago te kunnen overleggen om de
Compostella op naam te verkrijgen. Ik weet nog dat er in deze groep een paar mannen waren
die de stempels maar niks vonden. En nu zijn zij het hardst op jacht naar stempels voor in hun
pelgrimspaspoort (!) Er zitten dan ook juweeltjes van stempels tussen en veel van de stempels
herinneren je nog precies aan waar je toen was. Onderweg naast momenten van afzien,
gebeurt er zoveel. We gingen lunchen in een klein dorpje vanwege een mooie tuin met alle
soorten lekkere stoelen en banken met lekkere kussens. Het was een klein kruideniertje die
mij deed herinneren aan het winkeltje van Marietje Groen. Je kon er van alles krijgen, dus ook
eten. Alles werd verwarmd in dezelfde kleine magnetron. Linda bestelde koffie Americano.
Uit een kan werd koffie in een glas geschonken en dit werd ook verwarmd in dezelfde
magnetron (!). Op een bord was te lezen dat er ook vele smaken verse Smoothies te verkrijgen
waren. Naar smaak werden de vruchten in een blender gegooid. De sinaasappels werden
geschild. De witte binnenschil zat er nog aan, ook de bananenschil ging eraf maar de appels
en ander fruit verdween met schil en al in de blender. Oh ja en er ging nog glas water bij. Alle
smaken hadden dezelfde kleur. Toen we weer aan de wandel waren hadden we de indruk dat
het nogal aan het gisten was in onze buiken. Veel schik om het eten en drinken gehad ondanks
dat het niet te hachelen was. We lagen wel lekker lui in de oude kussens en later bedachten we
‘er zullen toch geen bedwantsen in hebben gezeten’? Op een foto kun je ons onderuit zien
zitten. Als je inzoomt valt misschien op dat er een man nagellak op zijn nagels heeft ! Dat
klopt. Dit hebben de dames erop gedaan voor de wedstrijd van oranje van gisteren. Nu zitten
enkele mannen ermee want die nagellak gaat er slecht af.
12 juli Foncebadon – Ponferado 27,2 km
We vertrokken vanmorgen een kwartier later dan normaal. De reden was dat het licht moest
zijn. In het dorp waar we sliepen hield halverwege de weg op. De huizen die daar staan –
zonder weg – hebben het niet comfortabel. Dus we moesten goed kunnen zien waar we onze
ene voor de andere voet moesten zetten. Het was echt koud. We zitten ook hoger dan op de
Pyreneeën. Linda had een blessure. De schoenen gingen uit en ze ging sandalen dragen.
Het was haar hiel en linker-achillespees. Maar sandalen komt ook niet goed met de weg die
vandaag afgelegd wordt. Dus later toch de wandelschoenen weer aan. Na 2,5 km klimmen
doemde Cruz de Ferro voor ons op. Daar legt iedereen een steentje en/of vaak ook een foto,
neer bij het kruis. Het is eigenlijk niets, maar toch een serene plek waar iedereen met zijn
eigen gedachten is. Naast onze eigen steen hebben we samen als groep ieder nog een steentje
neergelegd voor iemand die het nodig heeft. Na nog een paar km lopen in de kou kwamen we
bij een eetcaravan met uitbouwtje. De open houtkachel brandde volop, we liepen zo hoog in
de wolken dat die warmte heerlijk was. Debby kwam erachter dat zij haar pelgrimspaspoort
was vergeten in de Rifigio. We probeerden te bellen maar het bereik was slecht. Gelukkig
lukte het Mariska contact te maken. De man van de Rifigio sprak alleen Spaans. Een
Taiwanees had de vraag vertaald op zijn telefoon. Gelukkig zagen we ook een pelgrim die
vloeiend Spaans sprak. Het pelgrimspaspoort van Debby was gevonden en kwam mee met
iemand die ook koffers vervoert. Die heeft het op onze overnachtingsbestemming gebracht.
Toch mooi dat medepelgrims van over heel de wereld meehielpen. Opeens kwam een man
aanlopen met een trolley. Het was een Engelsman en zijn trolley noemde hij Hilda. Een echte
Engelsman. Hij vertelde dat ‘Hilda’ alleen thee dronk (!) Ik heb er foto van genomen. Weer
enkele kilometers verder woont een kluizenaar. Ook daar een houtkachel. De man staat
iedereen te woord en je kunt een stempel krijgen Er gebeuren zoveel bijzondere dingen
onderweg. Opeens staat een vrouw achter een tafeltje je kunt daarvan alles krijgen maar de
stukken watermeloen waren het meest in trek. De betaling is donavita. We gooiden wat geld
in haar potje en… we zongen een lied voor haar. Tot onze verrassing zong zij een lied voor
ons. Het was een prachtige maar ook een zware tocht met 250 meter stijgen en 1150 meter
dalend. Totaal 17 km dalen over rotsblokken enz.
13 juli Ponferrado – Villafranca del Bierzo 24,1 km
Wat is het hier op de pelgrimsroute Santiago de Compostella onbeschrijfelijk mooi. Het is niet
in foto’s te vatten. Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik dit mag beleven.
Liepen we de vorige twee dagen klimmend en dalend over bergkammen, vandaag liepen we
door wijngebieden Over een heuvelachtig landschap en door idyllische dorpjes. Wat zijn de
mensen hier vriendelijk. Onderling groeten de pelgrims elkaar met Buen camino maar ook de
bewoners hier wensen je een Buen camino. Er lijken wel weer meer pelgrims onderweg te
zijn.
Wat mij opvalt zijn de vele bouwvallen tussen de goede bewoonde huizen ook in een stadje
als Ponferrado. Soms staat er alleen nog een oude voorgevel. Bij ons ben je volgens mij
verplicht zoiets op te knappen of te slopen maar niet als bouwval tot oneindigheid te laten
staan. Onderweg op de paden kom je af en toe een kunstenaar o.i.d. tegen. Het geeft wel sjeu
en vaak zijn het mooie dingen die ze maken. Een ander zet een stempel van ‘was’ in je
pelgrimspaspoort. Dit op basis van donativa. Ik liep door en ik zag mijn groepje later wel
weer. Het wordt steeds warmer. In een dorpje ging ik op een bankje op ze wachten. Even wat
water en een reepje uit mijn rugzak. Zo’n klein lief mager poesje, die je zo vaak in de
uitgestorven dorpjes ziet lopen, kwam mij gezelschap houden. Gisteren hoorde ik van een
ander groepje dat een zwerfhond helemaal mee was gelopen naar het volgende stadje waar we bleven slapen. De zwerfhond wist blijkbaar de weg want bij elke afslag bleef hij op het
groepje wachten. Hij liep mee tot aan de deur van ons verblijf. Bijzonder hè? Was een lief
beestje. Je zou hem het liefst mee willen nemen maar dat gaat natuurlijk niet. De moeder uit
Madrid met de twee basisschoolkinderen vandaag niet meer gezien. Telkens gaven we de
kinderen een high five. Ik hoorde dat ze eergisteren in dezelfde herberg als wij wilden slapen
maar die zat helemaal vol. Het jongetje kende wat Engelse woordjes en had gezegd ‘I am so
tired’. Zo zielig, kom je na zoveel inspanning aan en is er geen plaats in de herberg. Gelukkig
waren er voldoende rifigio’s in het dorp. Iedereen is binnen. De laatsten waren goed aan het
labberend. De hete zon vergt extra inspanning.
We zijn aangekomen in Villafranca del Bierzo. Vanavond de ‘bonte avond’ maar niet te laat. Morgenochtend om 6.00 uur willen we nog 10km lopen tot Trabadelo. Om 9.30 uur worden we daar opgehaald en worden we naar Porto’s vliegveld gebracht. Dan vliegen we weer lekker naar huis. Het was een prachtige week. Acht dagen, ook op de reisdagen hebben we nog kilometers gemaakt. Zo komen we volgend jaar met de 5e pelgrimage precies aan bij het graf van de heilige Jacobus in het bedevaartsoord
Santiago de Compostella. We hebben het mooie weer mee naar Nederland genomen. Maar
voor hoe lang weet je hier nooit.
