Lieve beste allemaal,

Nu ik weer op honk terug ben, was het mijn nicht Linda, dochter van Toon en Nel, die me de vraag
stelde en de goede raad gaf: is het niet een idee om wat van je te laten horen aan al de mensen die
met je meegeleefd hebben via bezoekjes thuis en in het ziekenhuis, via vele telefoontjes, appjes en
kaarten met goede wensen voor beterschap? Inderdaad een goed idee! Dus hierbij een berichtje van
mij en mijn reis tot aan de hemelpoort, die – na zes weken in een revalidatiecentrum en een maand
in het hospice in Alkmaar – toch weer wonderlijk eindigde met een zachte landing op aarde.
Met velen bent u met me meegereisd en hebt u maanden met me meegeleefd via heel veel kaarten,
appjes en telefoontjes, met aardbeien, bessen, bonbons en wat dies meer zij. Ik heb deze twee
maanden (nu ik weer thuis ben op de Dolomiet 100) al uw berichtjes en kaarten weer met veel
plezier en dank herlezen. Hiervoor mijn grote en hartelijke dank. Ik bewaar en overweeg dit alles
steeds weer dankbaar in mijn hart.

Wat een heerlijk gevoel als er zoveel mensen met je meeleven. U bent me een enorme steun
geweest -en nog- op een reis waarvan ook ik dacht: ‘dit, Jan, zijn de laatste dagen van je bestaan op
deze wereld. Maar ook: er staat een nieuw begin voor je deur.’ Als men mij in die dagen vroeg: gaat
het een beetje ?…dan zei ik vaak: Het komt goed…en als het niet goed komt, komt het toch goed! Zó
te mogen denken en geloven vind ik een rijkdom van mijn geloof en een troost…én het brengt vrede
en overgave aan wat je overkomt.

Pasgeleden stond er met grote letters in het NHD: ‘Je ziet het leven pas echt als je de dood ziet!’
Terecht… en voor ieders geestelijke ontwikkeling is dit al eeuwenlang één van de basisprincipes van
ons geloof en een leidraad voor onze levensstijl. Alleen…, we maken vaak zo weinig tijd en ruimte vrij
om bewust mét en náár de dood toe te leven. Jammer, want de twee meest belangrijke dagen in je
leven zijn de dag dat je werd geboren…en de dag dat je uitvond waarom en waartoe je bent
geboren! Wie daarmee rekening houdt, krijgt er een diepgang en overgave voor terug die beter de
juiste waarde kan inschatten van wat hem of haar overkomt, waardoor je er beter mee kunt omgaan
en zo ook makkelijker geduldig, tevreden en dankbaar kunt zijn…voor alles.

Als ik weer iets heb mogen ondervinden, toen het leek alsof alles tegenzat, dan is het dat compassie
en empathie de enige basis vormen voor een gelukkig leven. De menselijke maat mag en moet
leidend zijn in onze omgang met elkaar en met wat ons en anderen overkomt. Boosheid kan en mag,
maar het is beter te reageren met begrip en acceptatie. Dan wordt er leven toegevoegd aan je
dagen…in plaats van alleen dagen aan je leven. Dank u…dat ik dít -dankzij het hospice in Alkmaar en
mijn familie, speciaal Ronald en Linda in Nieuwe Niedorp, die me opvíngen en telkens opvangen én
dankzij u…met uw warm meeleven – dank u…dat ik dít heb mogen ervaren in de afgelopen tijd. Heel
hartelijk dank. Ik hoop en bid dat het u ook gegeven wordt, als u het zelf ooit nodig hebt.

Het volledige herstel verloopt langzaam, de dokter komt telkens weer wat ‘nieuws’ tegen en het valt
te bezien of het weer wordt zoals eerder. Maar er wordt aan gewerkt. Iemand suggereerde: je kunt
wel een boek schrijven, Jan. Dat zou misschien goed zijn om menselijke nieuwsgierigheid te
bevredigen. Maar mijn antwoord is: dat boek is allang geschreven. Het heet: het evangelie van ‘het
Leven van Jezus.’… en op Hem gaan lijken, een beetje worden zoals Hij, dat is wat je mag en kan
worden, daar ligt je toekomst hier en nu…en later.

Ik wens u allen van harte Gods beste zegen op uw weg
en een hartelijke groet van pater Jan.